Οφέλη:
Τα οφέλη της τακτικής ειδικά άσκησης είναι πολλά και τεκμηριωμένα. Μερικά από αυτά είναι:
• Αύξηση της ενέργειας και του οξυγόνου στο σώμα.
• Ενίσχυση της καρδιάς και μείωση της πιθανότητας καρδιοκυκλοφορικών παθήσεων.
• Ρύθμιση του μεταβολισμού και έλεγχος του βάρους.
• Υγιές και ελαστικό δέρμα.
• Γερά οστά και πρόληψη της οστεοπόρωσης.
• Ενίσχυση των πνευμόνων και βελτίωση της αναπνοής.
• Βελτίωση της λειτουργίας του γαστρεντερικού και της χώνευσης.
• Τόνωση των μυών.
• Ισορρόπηση του σακχάρου του αίματος και προστασία κατά του διαβήτη.
• Κινητοποίηση του λεμφικού συστήματος και ενίσχυση του ανοσοποιητικού.
• Μείωση των τάσεων κατάθλιψης και μελαγχολίας και αίσθηση ευφορίας λόγω της ορμονικής ισορρόπησης και εκκρίσεων εγκεφαλινών και ενδορφινών.
Δεν είναι όμως μόνο αυτά. Η νοοτροπία του ατόμου που ασκείται τακτικά χαρακτηρίζεται από μια συγκρατημένη αισιοδοξία για τη ζωή, είναι συνήθως θετική και το άτομο είναι περισσότερο παραγωγικό σε ό,τι κάνει, με περισσότερη ενέργεια και κέφι από τα άτομα που δεν ασκούνται.
Το άτομο που ασκείται έχει επίσης λιγότερο χρόνο, διάθεση και ευκαιρίες για να δελεαστεί από πειρασμούς κάθε είδους οι οποίοι αποτελούν συνήθως υποπαράγωγα της πλήξης και όλη του η ψυχοσωματική ύπαρξη είναι συντονισμένη σε υψηλές συχνότητες και αξίες που εμφανίζονται συνήθως ως μετριοφροσύνη, ευγένεια και αλληλεγγύη προς τους συνανθρώπους του, ενώ ταυτόχρονα αντιμετωπίζει τις αναπόφευκτες αντιξοότητες της καθημερινότητας με ψυχραιμία, θάρρος και αποφασιστικότητα.
Τα προβλήματα της άσκησης
Αυτό που ίσως δεν είναι τόσο γνωστό είναι τα προβλήματα που μπορεί να δημιουργηθούν, όχι μόνο από τη συστηματική και εντατική άσκηση (που είναι ο αθλητισμός), αλλά ακόμη και από την απλή άσκηση που κάνει το άτομο για να προάγει την υγεία του.
Η σημασία της σωστής διατροφής και των διατροφολογικών στοιχείων
Για να είναι ωφέλιμη η άσκηση πρέπει να συντελούν τέσσερις παράγοντες: ο χρόνος της διάρκειάς της, η αναπνοή, ο τρόπος που γίνεται και η σωστή διατροφή. Οι τρεις πρώτοι εξαρτώνται από τον αθλητή, τον προπονητή του και την κατάρτισή τους. Το πρόβλημα εμφανίζεται συνήθως στη διατροφολογική υποστήριξη του ατόμου που ασκείται. Όλες οι λειτουργίες του σώματος εξαρτώνται από τις λεγόμενες «μικροθρεπτικές ουσίες» (δηλαδή τις βιταμίνες, τα μέταλλα, τα ιχνοστοιχεία και τα φυτοθρεπτικά) και οι λειτουργίες αυτές είναι φυσικό να αυξάνονται σημαντικά με την άσκηση. Επομένως, ένας αθλητής (αντίθετα με ό,τι θα νόμιζε κανείς) έχει μεγαλύτερη ανάγκη από βιταμίνες, μέταλλα, ιχνοστοιχεία και φυτοθρεπτικά από ένα άτομο που δεν αθλείται.
Οι μικροθρεπτικές ουσίες είναι απαραίτητες για τις εξής βασικές λειτουργίες:
Α. Για την προστασία του οργανισμού από τις απειλές του περιβάλλοντος.
Β. Για το μεταβολισμό πρωτεϊνών, λιπαρών και υδατανθράκων.
Γ. Για το χτίσιμο όλων των κυττάρων, των μυών, των ινών και των οστών.
Δ. Για την παραγωγή ενέργειας, ορμονών και νευροδιαβιβαστών.
Είναι φυσιολογικό η αύξηση των σωματικών λειτουργιών κατά την άσκηση να αυξάνει τις ανάγκες σε μικροθρεπτικές ουσίες. Όταν αυτές δεν αναπληρώνονται σωστά ο οργανισμός αρχίζει να παρουσιάζει έλλειψη.
Η μακροχρόνια συσσώρευση αυτών των ελλείψεων οδηγεί αναπόφευκτα σε σωματικές δυσλειτουργίες, ιδιαίτερα όταν το άτομο φτάσει σε μια ορισμένη ηλικία που ονομάζεται «όριο διατροφολογικής αντοχής». Αυτό το όριο διαφέρει για τον καθένα και μπορεί να ξεκινάει τόσο νωρίς, όσο από την ηλικία των 20 ετών, ή πολύ αργότερα, ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία του ατόμου, την κληρονομική του προδιάθεση και τον τρόπο ζωής. Οι σωματικές δυσλειτουργίες αρχίζουν τότε με τη σειρά τους να εμφανίζονται ως πολλαπλές παθήσεις, όπως συχνά κρυολογήματα, εξάντληση, εκνευρισμοί, ψυχικές διαταραχές, πόνοι στις αρθρώσεις και στη μέση, κλπ.
Η άσκηση είναι στρες
Κάτι άλλο που δεν πρέπει να υποτιμούμε είναι ότι η άσκηση (παρόλο που θεωρείται -και είναι- ωφέλιμη) δεν παύει να αποτελεί στρες για τον οργανισμό. Είναι διατροφικά εξακριβωμένο επίσης ότι κάθε είδους στρες «καίει» (δηλαδή εξαντλεί) με μεγάλη ταχύτητα τις μικροθρεπτικές ουσίες.
Η εξάντληση των μικροθρεπτικών ουσιών επιταχύνεται και από άλλα δύο είδη στρες που δυστυχώς αγνοούνται. Αυτά είναι το χημικό στρες (η περιβαλλοντική μόλυνση, οι τροφικές αλλεργίες, τα χημικά συντηρητικά της τροφής και άλλες χημικές επιδράσεις) και το ψυχολογικό στρες που απορρέει από τις σχέσεις του αθλητή με το κοινωνικό του περιβάλλον και με την προσωπική και οικογενειακή του ζωή.
Όλοι αυτοί οι τύποι του στρες προκαλούν αντιδράσεις στον οργανισμό και τον επηρεάζουν αρνητικά. Απαιτούν λοιπόν (ανάλογα με το μέγεθος και τη διάρκειά τους) και τους αντίστοιχους συνδυασμούς και ποσότητες μικροθρεπτικών ουσιών για την αντιμετώπισή τους.
Η φυσικοπαθητική εξέταση μπορεί να διαγνώσει τις οποιεσδήποτε ελλείψεις μικροθρεπτικών ουσιών του αθλητή και με τον συνδυασμό διατροφής , πολυβιταμινούχων σκευασμάτων και άλλων εναλλακτικών θεραπευτικών μέσων να επαναφέρει τον οργανισμό σε ισορροπία και υγεία και να διατηρήσει τις υψηλές επιδόσεις του αθλητή χωρίς αρνητικές συνέπειες για την υγεία του.